نامه خانم باقرزاده به فرزندش حسن باقرزاده اسیر در فرقه رجوی

سلام پسرم !
سال جدید را به شما تبریک می گویم امیدوارم حال شما خوب باشد. چندین سال است از شما بی خبرم و دلتنگ شما شده ام. به نظر شما این حق من مادر است که طی این چند سال تماسی با من نمی گیری و احوالی از من نپرسی! مگر من چه بدی به شما کرده ام؟ من مادرم . مگر می شود مادر فرزندش را فراموش کند . شما در کجا زندگی می کنید که دسترسی به تلفن ندارید جهت اطلاع شما الان در دور افتاده ترین روستای ایران به تلفن دسترسی دارند . من که سواد ندارم خبرها را برای من و پدرت می خوانند. واقعا شما در چه چاهی افتاده ای که از دنیای بیرون از خود اطلاعی نداری! دنیا خیلی بزرگ و پر از شادی است چرا خودت را زندان کردی . من و پدرت خیلی نگران شما هستیم چرا خودت را داری به تباهی می کشی چرا خودت را تسلیم یک سری کردی؟ قدرت تصمیم گیری را از شما گرفته اند برای چی و به چه دلیل؟! چرا خودت را نجات نمی دهی و ما را از نگرانی در بیاوری . من و پدرت پیر شدیم دلمان می خواهد تا در قید حیات هستیم شما را ببینیم نمی دانی چندین سالی که نبودی من و پدرت در نبود شما چه غصه ها خوردیم چشم انتظار شما هستیم نفرین می کنم کسانی که این بلا را بر سر ما آوردند امیدوارم نابود شوند . هنوز هم دیر نشده می توانی تصمیم بگیری و خودت را نجات دهی و یک زندگی آزاد داشته باشی . ما همچنان منتظر شما هستیم. من و پدرت آرزو داریم تا زنده هستیم شما را در آغوش بگیریم . 
دوست دار شما .. مادرت .