چکیده ای از خاطرات فواد بصری در فرقه مجاهدین خلق

قسمت اول

شروع آموزش :

بعد از دو روز آموزشهای نظامی ما شروع شد ، آموزشهائی که داده می شد شامل :

کلاشیینکُف ، نارنجک انداز ، تیربار دوشکا ، نارنجک دستی ، رزم شبانه ، آموزشها فشرده بود . برای وعده های ناهار ، شام ، دهی ، پنجی ، به سالن مراجعه می کردیم برنامه تلویزیونی وجود نداشت فقط نیم ساعت سیمای مقاومت ( که بعد ها سیمای مقاومت تبدیل شد به سیمای آزادی ) پخش می شد .  خستگی آموزشها یک طرف ونبودن تفریح از طرف دیگر . در مقری ما را گذاشته بودند که از بیرون شبیه به زندان بود. به لحاظ روحی خسته شده بودم احساس می کردم ذهنم به تدریج از کار می افتد رفتم با فردی بنام حُجت موضوع فضای بسته ونبود تفریح در مقر را مطرح کردم پاسخ داد مناسبات ما همین است غیر از این نمی تواند باشد . خارج رفتن را با او مطرح کردم با حالت تمسخر خنده خیلی بلندی کرد وگفت آنهائی که آگاهانه به ما وصل می شوند را خارج نمی فرستیم آنوقت تو که اسیر پیوسته هستی از ما می خواهی تو را به خارج بفرستیم آن وقت خارجیها به ما نمی خندند . به او گفتم عادل عکس این حرفها را می زد ( عادل مسئول اُردوگاه بود در واقع همین فرد با وعده های دروغین سر افراد شیره می مالد و آنها را راهی تشکیلات سازمان می کند  ) در جواب به من گفت فعلا حالا برو من کلی کار دارم . از اتاق که بیرون آمدم فهمیدم در دام عنکبوت گرفتار شده ام وراه نجاتی هم در آن نیست  بعد از صحبت کردن با حجت در آموزشهای نظامی شرکت نمی کردم همین طور در کارهای جمعی . سرگرد فراری مصطفی بنی هاشمی که مسئول آموزشهای  من بود سراغم آمد و گفت چرا در آموزشها و کارهای جمعی شرکت نمی کنی جوابی که دادم من توان هیچ کاری را ندارم  ،  همان روز حجت مرا خواست وقتی وارد اتاق کار حجت که شدم گفت معلوم هست تو اینجا چه غلطی می کنی گفتم سرلوحه مجاهدین فدا و صداقت است ولی عکس این به من ثابت شد شما سرمن وما بقی اسیران کلاه گذاشتید از حرفی که به او زدم خیلی عصبانی شد با حالت پرخاشگری گفت از اتاق من برو بیرون از اتاق بیرون زدم و به سمت آسایشگاه رفتم . دو ساعتی در آسایشگاه استراحت می کردم سرگرد مصطفی سراغ من آمد گفت وسایلت را جمع کن  .

ادامه دارد ....