چه کسی فکرش را می کرد روزی رجوی و سرانش به ذلت و خاری بیفتند .

هیچ وقت به ذهنمان نمی زد که روزی رجوی و سرانش به ذلت و خاری بیفتند و استراتژی آنها به بن بست بخورد . فشارهای روحی و فیزیکی در اسارتگاه اشرف و پشتیبانی دیکتاتور سابق عراق ( صدام ) از از شخص رجوی تمام راه ها ی نجات از فرقه را در ذهن ما بسته بود و امکانی نداشت خودمان را از فرقه نجات دهیم عربده هایی که رجوی در نشست های عمومی بالای سن بر سر ما می کشید و بد و بیر هایی که شورای سرکوب زنان در نشست ها به خورد ما می دادند حق اعتراض نداشتیم فقط ذهنمان به سمت رجوی بایستی سمت و سو می گرفت . غیر از این بود با شدیدترین برخوردها از جانب سران فرقه قرار می گرفتیم . رجوی به ذهنش نمی زد که روزی اربابش صدام سرنگون شود و مهمتر از همه به ذهنش نمی زد روزی خانواده ها در مقابل اسارتگاه اشرف تجمع کنند و فرزندانشان را بخواهند . با تجمع خانواده ها مقابل اسارتگاه اشرف تشکیلات رجوی متزلزل شد و ریزش نیرو شکل بیشتری به خودش گرفت کنترل از دست سران فرقه خارج شده بود با سرنگونی ارباب رجوی شاخ رجوی شکست و مثل بادکنک ترکید و همه چیز خودش را در عراق از دست داد . یادم می آید قبل از اینکه از اسارتگاه رجوی اقدام به فرار کنم در نشست ها می گفتند حاضریم روزی چند کشته بدهیم ولی خانواده ها کنار پادگان اشرف تجمع نکنند . رجوی در پیامی گفته بود حاضریم همه چیزمان را از دست بدهیم ولی عراق را از دست ندهیم .واقعا رجوی و سرانش به چه روزی افتادند عراق را از دست دادند و به بورژوازی پناه آوردند . و ریزش  نیرو در آلبانی ضریب خورد و ریزش ادامه دارد تلاش بی وقفه خانواده ها رجوی و سرانش را به خاری انداختند ترسی بر ارکان آنها انداختند که هیچ وقت رجوی و سرانش فراموش نخواهند کرد . باز هم ضربات خانواده ها به رجوی و سرانش ادامه دارد و تا نابودی کلیت فرقه رجوی از پا نمی نشینند .

فواد بصری