دنیای مردگان .

انسان خلق شده است با همه نیازها، غرایض، وابستگی ها،عواطف و احساساتش و آدمی بدون این لیست بلند و طولانی از نیازهای عاطفی و روحی روانی در واقع نمی تواند آدمی باشد و انسان خطاب شود. حتی حیوانات هم در قلمرو خود دارای احساس و روابط خاص خود هستند، که ویژگی های گروهی آنان را مشخص می کند. حال اگر سازمانی، فرقه ای یا گروهی، عده ای از انسان ها را با اهرم های خاص خود از این وابستگی ها وعواطف و مشخصات و شاخصه های انسان و جوامع انسانی جدا کند و انسانی را بسازد که می گوید من احتیاجی به خانواده ندارم، عواطف نمی خواهم، پدر و مادر و فرزند نمی خواهم، شهوت وغرایض ندارم و... این سازمان و گروه سیاسی یا اجتماعی و اقتصادی یا فرقه نمی تواند همزمان ادعا کند که دمکراتیک است و برای حقوق بشر و انسان ارزش قائل است، هدفش هرچه باشد باز هم قابل قبول نیست. نمی توان با این ادعا که می خواهیم خلقی را آزاد کنیم و به مسیر تعالی و پیشرفت برسانیم، گروهی از این خلق عظیم را در قل و زنجیر و اسارت قرار دهیم، به این بهانه که این گروه پتانسیل و انرژی آزادی آن خلق عظیم خواهند بود و برای نیل به این منظور باید این گروه را تحت فشارهای طاقت فرسای روحی و روانی و کیش شخصیت گذاشت. چیزی که الان در سازمان مجاهدین یا فرقه رجوی یا هر اسم دیگری که بر آن اطلاق می شود در حال جریان است، در واقع یک فاجعه انسانی است. شما کافی است به پیرامون اشرف در خاک عراق استان دیالی بروید، در کمال تعجب مشاهده خواهید کرد، انسان هایی داخل این محوطه و پشت سیم خاردار هستند که خصلت های حیوانی به خود گرفته اند، یعنی مانند حیوانات باغ وحش که تازه از حیات وحش شکار شده اند، نمی توان به آنها نزدیک شد، به شما حمله می کنند، بطرف شما سنگ پرتاب می کنند، اصلاً کاری ندارند که شما کی هستید، برایشان فرقی نمی کند، هر کس بعد از سیم خاردار محوطه آنها باشد، از نظر آنها متجاوز و گناهکار است؟! در کمال تعجب باید گفت: عده زیادی از این مسخ شدگان از تحصیل کردگان دنیای غرب و دموکراسی هستند، ولی سازمان مجاهدین با ابزار خاص و ظرف خاصی آنها را به این موجودات غیر قابل کنترل و وحشی و بیگانه از دنیای انسانی تبدیل کرده است و خلقی را که آنها می خواستند آزادش کنند، وقتیکه آنها را می بیند یا احساس انزجار به آنها دست می دهد و یا به دیده ترحم به آنها نگاه می کنند، ترحم به موجوداتی که باید به آنها کمک کرد تا اندک اندک به جامعه انسانی باز گردند و خصلت های حیوانی را از آنها زدود، زیرا مرز میان انسان و حیوان بسیار ظریف و حساس است و انسانی که به خصلت های حیوانی باز گردد، بسا خطرناکتر از افعی شرزه و شیر درنده و پلنگ تیز دندان است.